در آغاز چهل سالگی، باورم نمی شود جنگ های درونی ام را پیروز شده ام و هدفمندتر از هر زمان دیگری در زندگی ام هستم. غصه هایم از جنس زمان اند و وطنم کوچک است به اندازه حرم علی و هموطنانم اندک به تعداد یاران او در دالان زمان. نمی دانم کدام بهتر مرا شرح میدهد: آماده ام یا تسلیمم.